Szaleniec

Rozniosły się po świecie fantastyczne wieści,

że w dalekiej tundrze, gdzie natura włada,

ostało się dzikie, eskimoskie plemię,

które ginąc z głodu, o ratunek błaga.

Strzelby, ryż i groszek dotarły na północ

nikt więc nie rozumie,

dlaczego to małe, marne plemię

poradzić wciąż sobie nie umie.

Wnet wymyślił departament program przesiedlenia,

by niesfornych Ihalmiutów mieć w cywilizacji,

lecz nim świat ich twarz zobaczy,

przejdą przez kurs intensywnej resocjalizacji.

Wysłano więc na równiny tęgiego misjonarza

aby ziarno prawdy zasiał w puste głowy,

czym jest dobro a czym zło pokazał,

wielkiej księgi urok wyjątkowy.

Przybył pastor konetivem

do krainy tuktu, meszek,

ma ambicje z drzew i z książek

wykarczować każdy grzeszek.

Plemię przywitało gościa nie bez ciekawości,

dano jadło z renifera – tłuszczu co niemiara,

lecz ksiądz patrzy dość nieufnie,

szybko przygasła w nim wiara.

Dostał pastor kawał mięsa, moczonego w ziemi,

tłustą lurę pełną sierści, w dziurawym namiocie,

siedząc w ścisku z brudnym ludem, ledwie trzymał nerwy:

- O kulturo! O ogłado! – lamentował w swej zgryzocie.

Opowiadał mędrzec biały o sekretach wielkiej księgi:

                o miłości, dobru, wierze

                o honorze i godności

                o zakazach i nakazach

                o cnocie sprawiedliwości.

O tym, że nie wolno grzeszyć,

kraść, zabijać, oszukiwać,

by koniecznie żyć w wierności,

wstyd i skromność zachowywać.

Słuchało tego plemię z niezmiernym zdziwieniem,

tajemniczych pojęć, zaklęć, zwrotów,

stary Hekwaw co chwilę oddawał mocz do puszki,

a gołe dzieci biegały wokoło namiotów.

Dla każdego Ihalmiuta miał głosiciel upominek,

krzyże, książki, świecidełka,

lecz lud głupi, oprócz krzyży,

sięgnął po broń, kul pudełka.

Brali dzieci, starcy i dorośli,

wkrótce niewiele zostało na saniach.

Wpadł w gniew misjonarz – to koniec!

- Złodzieje! To moje! Zabraniam!

- Barbarzyńcy, złodzieje, zwierzęta!

krzyczy misjonarz – straceniec

ihalmiuckie plemię szepcze:

- Szaleniec! Szaleniec!

W rękach północnego ludu zaginęła wielka księga,

a misjonarz zrozpaczony, zapadł się w niebycie.

                Moralności dla salonów,

                dzikich uczy życie.

Przybył pastor konetivem

do krainy tuktu, meszek,

miał ambicję z drzew i z książek

wykarczować każdy grzeszek.